30 april 2015:

Uitwaaien met een rondje Nederland. Na 1,5 uur langs de branding is de warme koffie in een strandtent op de Noord Pier welkom. Wijk aan Zee zindert in de storm. Mijn tafelgast mijmert over harde wind en zijn oude zeilboot. Met windkracht 8 bij het Kornwerderzand het Wad op, maar dan jaren geleden. Dat het bootje een kajuit en een vaste kiel heeft is decennia terug een geruststellend. Hij komt op dit illustere verhaal vanwege mijn komende route. Onder het genot van de koffie met iets van alcohol wordt zijn verhaal persoonlijk. Een droefgeestige blik verschijnt in de ogen. Dat was toen. Ik moet verder. De deur van het paviljoen wil nauwelijks open. Zand zorgt voor problemen. Of juist niet. Eenmaal buiten tekent datzelfde zand voor wonderlijke patronen op het strand. Het zwerk is gejaagd. De grond doet mee. Golven slaan op de kust. Het ruime sop tergt de waterlijn. Ook nu weer fascinerende vormen in het zeewater. Herhaling die nooit hetzelfde is, golfslag. Dat blijft vandaag zo. De weg vervolgt richting Friesland. Ineens de Alkmaarseweg dwars door Noord-Hollands laagland. Het dorp Verlaat maakt plaats voor Kolhorn. Je wit meteen weten welke verhalen schuil gaan achter deze plaatsnamen. Provinciale route maakt plaats voor rijksweg. Een enkele auto op de A7. De eenzame route naar het Noorden. Bomen in slagorde pal naast het asfalt. Nabij Den Oever het vreemde stukje bos. Ineens de weidsheid van het IJsselmeer. De Afsluitdijk. Tweeëndertig kilometer lang. Na 10 minuten rijden verschijnt het meesterwerk van bouwmeester Dudoc. De elegante witte toren aan de zijde van het binnenmeer. De wind huilt om de brugleuning en het bouwwerk. Het is er ijzig koud. Maar ook verpletterend schoon, alsof de wind alles aan rommel en ballast weg blaast. De laatste bezoeker vertrekt. De serveerster van het lunchroom sluit af. Benieuwd of dit een goede dag voor de kassa was. Je drinkt er immers koffie op een bijzondere plek. Deze waterkering blijft een magistrale uitwerking geven aan passanten. Misschien wel omdat er niets is. Juist omdat het er leeg is. De sluis van de schipper van daarstraks komt voorbij. Vandaag geen bootje met kajuit dat passeert. Kimswerd staat op de borden. Onder aan de dijk gaat het richting Harlingen. Eenmaal binnen de stadsgrenzen kruist het spoor naar Leeuwarden. Het noopt tot een stop, want de avondtrein nadert. Leeg. Traag, maar zeker, dat wel. De weg vervolgt. Het centrum in, langs De Chinees, de nu gesloten IJssalon, de markt. Lijn 71 ‘Kop van de Afsluitdijk’ komt tegemoet. De bus is ook zonder passagiers. Het zal wel net als met de storm van vandaag zijn. Het komt en gaat.

Koninginnedag 2012.

11 januari 2015:

De polders aan de zuidkant van de Waal, net voorbij Nijmegen. Fascinerend gebied aan de rand van ons land. De tijd lijkt hier stil te staan. Het regent, bij vlagen hard. Ineens een zwerm ganzen. Luid gekrijs. Een buizerd op jacht. Midden in de weilanden staat op een bult zand een klein kerkje. Uit vervlogen tijden, en ontheven van haar kerkfunctie. Nu in de rol van expositieruimte. Bijzonder te zien dat er meer mensen de tentoongestelde kunstzinnigheden komen bekijken. Het weer is er namelijk niet naar deze polders nu te bezoeken. Toch heeft het iets, mystiek en verhalen van weleer. Je proeft en voelt bijna de geschiedenis van dit gebied. Aan een stil landweggetje staat een klein gebouwtje. Ooit neergezet als transformatorhuisje. De winning van klei noopte hiertoe. Machinerie om in dit deel van de polder grondstoffen te winnen voor de steenindustrie gebruikte veel stroom. De steenfabriek is reeds lang geleden afgebroken. De herberg Oortjeshekken komt in zicht. Pleisterplaats, een fraai rustpunt in de weidsheid. Ogenschijnlijk eenvoudige ambiance met gastvrijheid in hoofdletters. Voortreffelijke koffie en bijzondere lokale eetlekkernijen. Je kunt er ook blijven slapen. Voor als een langer verblijf het plan is. Ontwaken in de stilte, met zomaar een scheepshoorn als wekker. Een vergeten hoekje Nederland. Daardoor is het er puur, het land van Ooij. De Rijndijk volgend ontwaar je nog meer aan water gelieerde diensten. Vlak naast elkaar liggen drie bunkerstations. Drijvende winkels annex tankstations voor de binnenvaart. Van krat bier tot doos toiletpapier. Maar vooral olie, diesel en smeermiddelen worden hier gekocht. De stroming van de Rijn is hier stevig. Kunstig manoeuvreren de schepen hier aan de drijvende kades van de parlevinkers. Mooi woord, je hoort het bijna niet meer. Ooit was in deze regio ook de scheepsbouw goed vertegenwoordigd, met als bekendste voorbeeld werf Bodewes. In 1837 opgericht, en daarmee de oudste van Nederland. Het gaf werk aan heel wat vaklui, rond de jaren ’70 ruim 400. Het zorgde voor de bouw van een aparte wijk, pal naast het fabriekscomplex. Tussen de middag een boterham thuis bij moeder de vrouw kon zomaar. Hollands Glorie. Uit vervlogen tijden inmiddels, omdat eind 2013 de werf is gesloten. De zwerftocht voert door het achterland terug naar Nijmegen. Afsluiting in stijl op cafe aan de Fransenstraat in de stad van Karel de Groot. Deze tocht vraagt om een tweede rondgang, maar dan op de fiets. En met iets beter weer.

31 december 2014:

Oudjaarsdag in België. De weg erheen heeft op mij altijd een louterende werking. Geen radio, geen idioterie in supermarkt met volle boodschappenwagens en zeker geen gedoe met vuurwerk. Slechts de zingende banden van mijn auto over het schier eindeloze asfalt. Terugkijken op weer een jaar. Afsluiten door te gaan fotozwerven maar nu met een andere focus. Het is mijn traditie inmiddels. Een bijna verlaten Vlaams dorp met nog maar enkele oorspronkelijke bewoners. Gewapend met een bos rode rozen en Tripel gerstenat. Het weerzien aan de voordeur is elke keer goed en is met de jaren mooier. Gesprekken aan de keukentafel bijzonder als altijd. Verhalen van weleer. Ik zou willen blijven tot de gespreksstof is verbruikt. Het allemaal opschrijven. Niet dus. Dit zijn momenten om te koesteren. Verhalen met slechts de vertelster en mijzelf als publiek. Daarmee is de kring rond. Terug rij ik via de Hedwigepolder. De maan is het enige licht dat er schijnt. Het is er stil. Logisch, gezien de beslissing hogerhand. Maar ook volstrekt onzinnig, een oude polder teruggeven aan het getij van de Schelde. Compensatie voor ongebreidelde industrialisatie. Hier op deze plek zijn werkt louterend. De weg naar huis gaat via het Vlaams land. Vanzelfsprekend. Lege wegen en verlatenheid is al wat passeert. Overpeinzen van het komende jaar. Het voelt als zaaien voor een gewenste oogst, in plan en voornemen. Tweeduizendvijftien is een feit.

8 december 2014:

Amersfoort, De Koppel, half vier in de middag. Het regent zacht. Het fietstunneltje onder het spoor nabij De Koppelpoort. Altijd iets te beleven. Het is net na Sinterklaas. Een jochie staat er te vissen. Komt vast direct uit school, doorgelopen naar zijn favoriete visstek. Hij oogt als een groep 8 gozer. Professionele visser ook, immers een echte viskoffer mee. Het punt bij de Eem is zijn plek. Anders hangt hij niet zo over de kademuur. Moet ook best pijnlijk zijn, zo op je buik liggend op het koude en harde steen. Het beeldverhaal over dit jonge vissertje wordt vanzelf geboren. Hij geniet, dat is evident, en eigenlijk het mooist om te zien. De regen deert hem niet. Het vissen, daar gaat het om. Kijken naar de dobber, voorzichtig de vislijn vieren, zachtjes weer ophalen. Met soepele pols de molen ronddraaien, en de spanning op de draad voelen. Voorzichtigheid geboden, de vissen die er nog zitten niet laten schrikken. Een trein dendert voorbij. Deert het vissertje niets. Evenmin de fietsers en voetgangers die passeren van en naar de binnenstad. Het vissen is hem heilig. Dat staat vast. De plaats blijft een mysterie. Morgen weer kijken op dit tijdstip. Naar het vissertje.

1 november 2014:

Schoonheid
zomaar
in het zand
achteloos.

Achtergebleven
door verkeerde
wind en zeeslag
geen weg terug.

Zo intens
blauw alsof
het om aandacht schreeuwt
er moeten zijn.

Nu voor elke
passant die het wil
zien eerste rang
een kunstwerk.

11 oktober 2014:

Een fotozwerftocht in de achtertuin dit keer. De Zeldertse polder, tussen grofweg de Eem, Baarn en de Bunschoterstraatweg. Er loopt een klompenpad. Niet het gehele jaar te belopen. Bepaalde periodes is het alleen voorbehouden aan de vogels. Gelukkig maar. Deze plek kent illustere namen als Voor op Zeldert, Melm, de Hond, De Slaag en een straat vernoemd naar een Monseigneur. Nieuwland ligt om de hoek, bepaalt de grens min of meer. Ik start einde van de middag, zo tegen vieren. De wind is uit Oostelijke richting. Fijn, want daardoor blijft het lawaai van de vooruitgang vanaf de A1 ver weg. De schaduwen zijn inmiddels aangenaam lang. Zij trekken voren over het grasland. Een soort schakering van herfstkleuren ontstaat. Onderweg de nodige opstapjes. Over vooral schrikdraad. Er valt alleen weinig te schrikken. Geen mens te zien, een enkele koe die verbaasd opkijkt. Een horde pinken komt in een aanpalend weiland rap richting het hekwerk. Denken natuurlijk dat de boer eraan komt. Verbazing alom. Best grappig, een koe die verbaasd kijkt. Oortjes naar voren. Altijd goed, dat betekend interesse. Teleurstelling als ik doorloop. Ik zit al een tijd met een Franstalig nummer van Melanie de Biasio in mijn hoofd. Een stuk muziek dat is doorleeft met melancholie. Passend. En dan te bedenken dat deze — overigens wonderschone — dame uit Charlois komt. Een stad die op haar eigentijdse wijze ook schoon is. Ik mag haar graag, zoals men daar pleegt te zeggen. Terug naar de met sloten doorsneden weilanden. Ineens loop ik midden tussen bossages, koepaden, een krakend bruggetje. Het heet hier de Zeldersche wetering. Met ‘sch’ wel te verstaan. Mooi. Zou het in de Middeleeuwen ook zo zijn geweest? Amersfoort ligt ver weg, ik moet mij omdraaien om de Lieve Vrouwtoren te zien. Zo moet het er uitgezien hebben toen de marktkooplieden te voet of te paard met hun waar naar de grote stad gingen. Misschien wel over ditzelfde pad. Dit geeft een kolossaal gevoel van zijn. De klaphekjes zijn zo geconstrueerd dat er 1 persoon tegelijk doorheen kan. Geen koe of schaap krijgt dit open. Op de Neerzeldersteweg linksaf. De weidsheid van de polder is overweldigend. Groots, bijna meeslepend. De weg is kaarsrecht. Een blauwe reiger vliegt, loopt een stuk mee. Blijkbaar is dit haar territorium, want de schreeuwen zijn niet van de lucht. Er scheert een buizerd over, daar gaat de aandacht van de reiger naartoe. Ben dus slechts toeschouwer. Fijn. Ik stoor de natuur liever niet. De Slaag is een deel van de polder waar de natuur het voor het zeggen heeft. De paden zijn afgesloten. Het lonkt, je kunt er zo naar de oude dijk van de Eem lopen. Vroeger lag hier het wisselvlot van roeivereniging Hemus. Deze dijk is rijk aan klaver. Ook klavertjes vier. Put hiervoor uit eigen ervaring. De Krachtwijkerweg maakt een bocht, daar waar een enorme beuk staat. Uit de boom hangt een touw met een knoop aan het einde. Kun je er makkelijker in klimmen. Dit moet ook, want hoog boven de grond zit er een woest uitziende boomhut. Moet een klus zijn geweest dit te bouwen. Wat een rijkdom voor kinderen trouwens om hier te kunnen opgroeien. De zon staat flink lager nu. Tekent het landschap, deelt bijna hiërarchisch in. Zo tegen het einde van de wandeling passeert een jong stel. Beide op de fiets. Hij heeft gympen aan. Moeten gloednieuw zijn, zo intens wit. Achterop onder de snelbinders een paar bruine laarzen. Ook nieuw, of in ieder geval flink gepoetst. Het gesprek gaat over wat te doen vanavond. Hebben de schoenen hier iets mee van doen? Als ik bijna bij het eindpunt ben aangeland komt er een man op een vouwfiets langs. Argetype security-pak aan, en uit zijn (ik denk) mobiel klinkt het Hazes. Ik ontwaar nog net een flarden muziek en enige woorden. Typisch Mokums. De zon gaat inmiddels onder. Dit overvalt elke dag weer, de snelheid van het laatste streepje zonlicht. Het nummer van de genoemde zangeres dendert maar door in mijn kop. Evenals de vraag waarom toch dat tweede paar schoenen mee moest.