• Billard

    23 april 2016:

    Het land achter het Pannerdensch Kanaal. Waar je terecht komt als je vanuit Doornenburg net voorbij Sterreschans het veer neemt. In Oud Zevenaar, aan het einde van de Ooyse Dijk, bevindt zich Café De Kroon, met een billard. Nog mooi ouderwets geschreven trouwens, billard in plaats van biljart. Gefotografeerd op een zaterdagmiddag, ergens tussen de regenbuien door. De tijd staat hier stil, zo lijkt het. Twee fietsers hebben de plek ook ontdekt. Zitten vast aan de koffie. Met een punt appeltaart. Die je verdiend na een eind fietsen. Als je hier omkeert, zeg maar de weg terug volgt de polder in, dan staat verderop een bord. Het is rond, blauw, enigszins verweerd, en voorzien van een gedicht. Sommige letters zijn bijna niet meer te onderscheiden. Het doet niets af aan de kracht van de tekst, zij blijft prachtig. Zorgvuldig gekozen woorden beklijven. Vlakbij staat een bankje. Om even te stoppen en te genieten van het landschap. Dat nog indrukwekkender wordt door de woorden van dat gedicht. Ook de moeite van het omrijden waard.

  • Noodstop

    7 april 2016:

    Op de Vismarkt in Groningen. Nagenietend maar ook stil zijn, na de tentoonstelling ‘David Bowie is’. Op 1 januari jongstleden gaf deze wonderlijke verzameling popgeschiedenis een ander nagevoel dan vandaag. Na die dag nog tweemaal geweest. Een van mijn jeugdhelden. En nog steeds een held voor mij. Vandaag dan voor het laatst omdat de expositie bijna stopt. Maar dat terzijde. Een flesje water met een croissant. En een bankje met een horde duiven om mij heen. Altijd iets te zien. Het is druk met fietsers. Opvallend, het aantal enigszins aftandse rijwielen. Studenten versus ‘je bike is gejat’ zal het zijn. Dan ben je blij met alles dat rijdt. Onwaarschijnlijk tam trouwens de Groningse stadsduif. En dapper, want gaan gewoon hun gang. Tot frustratie van de passanten op hun fiets. Ik vang flarden op van gesprekken. Of eigenlijk fietsgesprekken. Soms alleen, met iemand op afstand aan het snoertje. Of getweeën. Fascinerend als deze korte zinsneden aan elkaar worden gesmeed. Moet een wonderlijk gesprek ontstaan bij, zeg, vijftig stukken telefoonleven. Op de trappen voor De Korenbeurs — er is nu een grootgrutter gevestigd — zit een jonge vrouw. Zij schrijft een brief. De wereld lijkt aan haar voorbij te gaan. Haar gezicht staat ernstig. Een zin op papier, de blik op ver, weer een zin. Naast haar een Dille en Kamille tasje, een katoenen exemplaar. Waar eigenlijk niets in past. Haar uitdossing is wonderlijk. Een meer dan gifgroene panty. Kermit zou jaloers zijn. Sneakers eronder, een winterjas type dertien-in-een-dozijn, een sjaal, ook ernstig gifgroen. Toch passend, deze combinatie. Dit is een dame die doet wat zij wilt. Dat kun je zien, straalt zij uit. De persoon waar de brief voor is bedoeld laat zich raden. Ook de plek van schrijven. Alsof er ineens een overvloed is ontstaan aan gedachten, die ala minute aan het papier moeten worden toevertrouwd. Een noodstop op meerdere fronten: slippende fietsers omdat de Groningse stadsduiven niet opzij gaan, de liefdesbrief die op papier moet, het bezoek aan Bowie. Het is half vijf in de middag.

  • Dichtbij

    2 april 2016:

    De dichter Rutger Kopland is mijn reisgenoot vandaag. Het is bijzonder te voelen wat 29 km door het Nationale Park Hoge Veluwe doet met je. Elke keer weer. Ken het genoegzaam. De witte fiets is immer plezierig. Het gaat niet hard. Gewoon prettig tempo. Je zit rechtop, waardoor het landschap nog meer aan je wordt gepresenteerd. Zacht windje doet het gele gras stilaan ruisen. Twee buizerds dartelen door de lucht. De zon doet pront haar best. In alles voel, ruik en ervaar je het voorjaar. Ik zit op een splinternieuw fietsje. Rijdt als een trein. Geen gepiep en gekraak wat ook nogal eens het geval bij soortgenoten is. Zelfs dat geeft niet, want zeg nu zelf, zomaar voor een middag een rijwiel mogen lenen. Zo tof, vriendelijk. Ergens onderweg langs het pad een oude beuk. De liefde straalt ervan af. Hoeveel lovers hebben hier gestaan? Gezoend? Levensplannen gemaakt? Na de fietstocht de kleine weggetjes langs de IJssel en haar uiterwaarden. Het zwerk is magisch. Hier moet een schilder aan het werk zijn, wat een tekening in de wolken. Ik zit na te genieten. Kop in de laatste zon van vandaag. Prettig biertje op het terras vlakbij de IJssel in Deventer. Een van mijn favoriete stekken aldaar. Je eet er fijn, drinkt er prettig, gemoedelijke sfeer. Pluimage en allooi van alle windstreken. Het terras loopt door tot pal aan de rijweg. Enkel een paar leilinden en plantenbakken vormen een grens. Geeft niets. Deventenaren rijden rustig. Zo ook de Cadillac station, model 1970. Deze wagen is vooral groot. Minstens 6 meter karakter uit Detroit. Ik hou ervan. Alsof er een tank langs kruipt. Machtig geluid, de V8 op slakkentempo. Uit de auto ontsnappen flarden muziek. Het is Amy Winehouse, ‘Back to black’. De perfecte combinatie, deze song en de grote Amerikaan. De bestuurder schuilt achter een ondoordringbare zonnebril. Ook passend. Het heeft tegelijkertijd iets van ontwapening. De muziek hult zich in een passend decor. Op het terras diverse gesprekken, waar geen enkel verhaal overheersend is. Beschaafd. Fijne stad toch, Deventer. Terug nu naar Kopland.

  • Fietstas

    7 februari 2016:

    Op de mountainbike zwervend van Amersfoort door de bossen en heide naar Zeist. En weer terug. Eerst passeert de Eem, altijd bijzonder deze rivier. Er ligt sinds enkele jaren een mooi fietspad langsop. Vanaf de stad langs de roeivereniging Hemus naar de fietsbrug richting Soest. Het is er stil, want vroeg in de morgen. Een enkele hardloper, geen roeiers dit keer. Het waait te hard voor de wiebelige bootjes. Althans dat denk ik dan. Zelfs hier in het binnenland staan er kopjes op de golven. Fascinerend toch, wind. Je kunt ervan leven zegt men. Het gaat via de weilanden achter of naast de Birkt. Straatnamen als de Verlengde Hooiweg, A.P. Hilhorstweg, Spiekerweg. Ik vraag mij dan altijd af hoe dergelijke namen tot stand zijn gekomen. Ik poog amechtig er nog wat snelheid in te houden. Want het waait pal op de kop. De Soester duinen dienen zich aan. Het is uitlaattijd voor de hond zo blijkt. Drie rijen dik. Wat is dat toch, dat de hond en de eigenaar vroeg of laat op elkaar gaan lijken? Onmiskenbaar. Aan de Paltzerweg is een van de fietsingangen naar de voormalige vliegbasis Soesterberg. Sla rechtsaf en je waant je in de Koude Oorlog. Rijen verdekt opgestelde munitiebunkers passeren. Man, wat moet hier een dood en verderf hebben gelegen in de vorige eeuw. Tot 1993 was deze plek de thuisbasis van een Amerikaans squadron straaljagers luisterend naar de illustere naam Wolfhounds. Uitgerust met enorme F15 Eagles — dit is een type vliegtuig — werd er over onze rust gewaakt. Zo stonden er twee van deze toestellen 24 uur per dag paraat om binnen enkele minuten op te stijgen. En dat het gehele jaar. Nu fiets je over hun startbaan. Opvallend is de weidsheid hier, zo midden in de verstedelijking. Een kleine 400 hectare groot, zeg maar duizend voetbalvelden bij elkaar. Het terrein meet vooral zogenaamde schrale grond. De meest schrale van Europa zo heet het. Het is vooral fijn wolken kijken hier. Bijna zoals de Oude Meesters dat destijds zagen. Aan het einde van de Kampweg passeer ik Kamp Zeist, alwaar onder andere een asielzoekerscentrum is gevestigd. Het is een komen en gaan van mensen op deze weg. Soms voorzien van iets dat nog het meest weg heeft van volle bepakking. Een heel leven in een enkele tas. Ik word er weemoedig van. Daar rijd ik dan op mijn nog niet eens zo oude sportfiets. Een grotere contradictie is op dat moment niet mogelijk. Hoe zou deze man mij zien als ik passeer? Ziet hij mij überhaupt? Dat ik de tijd en energie heb om vier uur zomaar rond te gaan. Zou hij kunnen fietsen? Hoelang heeft hij erover gedaan hier te komen? Het is een gegeven. Het hek langs het AZC is immens. En lang. Er loopt aan de binnenzijde een pad langs waar je de sporen van auto’s ziet. Verse. Het knagende gevoel blijft. Iets verder is de Kozakkenput, vernoemd naar een bataljon, hoe kan het anders, Kozakken. Zij bivakkeerden hier enkele jaren na de verdrijving van Napoleon. Indertijd waren hier een aantal waterputten, en omdat deze Russische soldaten zich in de Utrechtse binnenstad het zichzelf onmogelijk hadden gemaakt, werd hier kamp opgeslagen. Er staat hier een aantal tamme kastanjebomen. Verstopt, dat wel. Je moet het weten. De vruchten hiervan zijn best lekker. Het is trouwens een loofboom uit de napjesdragersfamilie. Briljante naam natuurlijk, napjesdrager. Ik kwam hier begin jaren ’70 samen met mijn vader ‘Makke Jannen’ zoeken, want zo worden de kastanjes in deze contreien genoemd. Hij kende meer van dit soort geheime plekken. Het pad heet hier de Oude Postweg, nu een fietspad, en kruist het Laantje zonder Eind, nu een wandelpad. Deze paden zijn ooit door Franse Generaal-majoor Marmont en zijn mannen aangelegd, als onderdeel van toegangswegen tot de piramide van Austerlitz. Het was meer een bezigheidstherapie voor de soldaten. Het Beauforthuis in het gelijknamige dorp is stop voor koffie. Het is hier goed toeven. Altijd wel een mooie uitvoering, concert of anders zijnde vertoning van kunstvormen. En opwarmen voor het volgende traject, dat gaat hier ook prima. Het fietspad is nu een route, en gaat slingerend over hobbels, bulten, boomstronken. Een fantastisch parcours deels door landgoed Heidestein en Bornia. Het vergt de nodige aandacht om niet vol onderuit te gaan. De zon doet haar best, en zorgt voor een mooi schouwspel aan schaduwen. Dit voelt als geluk. Halverwege kom ik een stel tegen uit Utrecht. Komen hier regelmatig een rondje conditie opdoen. Hij rijdt op een klassieke American Eagle uit 1994. Een stalen en keihard frame, terwijl nu aluminium en steeds vaker carbon de klok slaat. En comfortabeler is. Ooit heeft Bart Brentjes met deze fietsen flink wat medailles bij elkaar gefietst. De Amerikaan Howie Cohen heeft dit merk op poten gezet. Op basis van in Azië gefabriceerde frames en Japanse fietsonderdelen. De man heeft ook meegewerkt met Gary Fisher, een ware grootheid op sportfietsgebied, en de geestelijk vader van de oer ATB. Helaas is ook deze fietsnaam reeds lang verdwenen. Een prachtige documentaire getiteld ‘Full cycle, a world odyssey’ is het kijken waard. Terug naar dat stel. Blij makend enthousiast over deze sport vertellend. Verder gaat het, over de paden van de houthakkers. Langs de Leusderheide, Den Treek en het fietspad langs de Kersenbaan. De kortste klap naar huis. Een ogenschijnlijk simpel rondje fietsen wordt zo een rit door de tijd. Dat leven in die tas blijft in mijn hoofd zitten. Het is als de geschiedenis die vanmiddag passeert, tijdelijkheid en vervangbaarheid die uiteindelijk blijvend zijn in verhalen. Een fietstas vol.

  • Het oude genieten

    5 december 2015:

    Een fotograaf die ik immens bewonder heeft een expositie. In België. Het is Stephan Vanfleteren, en de tentoonstelling is gebaseerd op zijn fotoboek ‘Charleroi, il est clair que le gris est noir’. En al sinds eind mei dit jaar. Zoals dit soort dingen gaan, ineens is het bijna over, de duur van de tentoonstelling. Hou er niet van om precies op het laatste moment een presentatie aan te doen. Omdat de zaterdag toch nog jong is gaat het naar onze Zuiderburen. Naar Charleroi om precies te zijn. Onderweg passeert Antwerpen, Brussel, en koers ik Zuidwaarts richting Mons. De verkeersborden van snelweg E19 geven ook Parijs aan. Even twijfel. Het zien van deze naam doet verlangen. Nog maar tweeëneenhalf uur rijden, en koffie in de lichtstad is een feit. De behoefte aan het bruine vocht noopt tot een stop. Een snelwegresto dient zich aan. Voor mij staat een oude Amerikaanse wagen, model groot, jaren ’70. Mateloos intrigerend. Ook het stel dat uitstapt. Ze bestaan nog, de petticoats en bijbehorende kapsels inclusief  Marilyn Monroe haardoekje. Zij torenhoog gehaarlakt, dress to impress, rood dus, hij voorzien van een niet mis te verstane vetkuif en laarzen waar Lucky Luke jaloers op zou zijn. Ik hou ervan. Na het toilet is het handen wassen. Het is er splinternieuw. De kraan uiteraard ook. En modern. Hij doet het niet. Ik sta ongelooflijk te studeren. Water ho maar. Ineens een blik, een gebaar. Hij met die kuif. Een lach ook. Hou je hand onder de uitstroomopening gebaart hij. En ja hoor, water. Het stel heb ik niet meer gezien. De wagen wel. Glimmend, imposant en boven alles wat er aan blik in de benzinestraat staat uittorent. Dit is een automobiel. De rit gaat voort.

    Het Musée de la Photographie à Charleroi is het doel. De om zware industrie bekend staande stad is nu niet het toonbeeld van schoonheid. Ik vind deze streek prachtig en eerlijk. Je krijgt rauw voorgeschoteld wat het is. Niet meer en niet minder. Elke keer als ik er ben bekruipt mij het gevoel dat hier echt wordt geleefd. Kippenvel. Natuurlijk verdwaal ik bij het binnen rijden. Alweer. Een wegomlegging. Pardoes kom ik terecht in wat zich het beste laat beschrijven als een apocalyps van onze moderne tijd. Overal waar je kijkt fabrieken, schoorstenen, dikke buizen die altijd over de weg moeten lopen, koeltorens. Het rookt, sist, trilt en verduistert. En overal uit stenen opgetrokken schuttingen. Komen zo weg uit 1910. Er werd toen nog mooi gemetseld, er valt namelijk een patroon te ontwaren in de massa stenen. Het maffe is dat je niemand ziet. Terwijl de bedrijvigheid overduidelijk aanwezig is. Het is simpelweg geestverruimend. Ineens een blok woonhuizen. De tuinen kijken uit op het hierboven beschreven beeld. Ik stel mij zo voor dat op een mooie zomerdag de vrouw des huizes een luie stoel buiten zet, en exact goed positioneert op de zon.

    Plotseling een druk kruispunt. En jawel aan de overzijde het museum. Gewoon voor de deur parkeren. Het is er druk. De mensen in deze streken ervaren de dingen van alledag op een fijne manier. Geen stress, eerder hoflijk, geduldig. De expositie is machtig. Even sober als de onderwerpen van de beelden. Het komt evenzeer binnen. Grijpt mij naar de strot. Ongelooflijk dat deze beelden recent zijn gemaakt. Het had ook 50 jaar terug kunnen zijn. Ineens moet ik naar buiten. Wil ervaren wat de fotograaf heeft gezien. Ik ken de stad. Wandel richting een fijn stadsdeel. Was hier eerder dit jaar. Loop er een paar uur rond. Gewoon mijn neus achterna. Een spoorlijn vormt een grens tussen wonen en werken. In een van de tunnels onder dat spoor is eenvoudig met witte verf op de muur van de spoortunnel een voetbaldoel geschilderd. Het is er stil. Op de kat na, die achteloos langs paradeert.

    Een kroeg, voor maar weer een bak koffie. En verder. Een dame is in haar tuintje bezig met iets dat het meeste weg heeft van een lichtorgel. Maar dan voor Kerst. Drie kleine keffertjes vergezellen haar. Als ik passeer slaan de hondjes stevig aan. Springen tegen de ommuring op. Een is zo opgewonden dat hij (of zij) het presteert eroverheen te springen. Ineens de straat. Acuut is het stil. Dit was niet de bedoeling. De scene is er een van de staart tussen de benen.

    Alweer een café, een nog onbekende dit keer. Het is koud, de wind waait ongenadig. Een bier dan maar. Ik voel mij meer dan gastvrij onthaald. Als ik uitleg wat ik hier doe, ontstaan mooie gesprekken. Mensen vinden het tof als je in hun habitat geïnteresseerd bent. Een tweede glas sla ik af, het lonkt, maar er is meer te zien. Of ik snel weer langskom. Jazeker. Dit is geen belofte. Het is een feit. En een verrijking. Het glas bier mag ik niet betalen. Kijk, dat is nu gastvrijheid. De dag is ineens om. De lucht kleurt rood, roze, geel en alles wat ertussen zit. En het is net voor vijven. In een ander stadsdeel passeer ik een boogbrug, model jaren ’60. Voor mijn gevoel dan. Vlakbij de brug staat achter een hekwerk een kerstboom. Vastgemaakt een paal met waarschuwingsbord. De contradictie tussen deze versiering en de omgeving kan in mijn ogen niet groter zijn. Het is omschrijvend voor deze omgeving, namelijk pure schoonheid.

    Synoniem voor mij aan fotozwerven in deze contreien is een Belgische zangeres die jazz tot grote hoogte brengt. Inderdaad die met die Italiaans aandoende naam, Melanie de Biasio. Zij doet dit op geheel eigen wijze. Met dwarsfluit gelardeerde muzikale stukken die in je hoofd blijven zitten. Zij komt uit deze stad. Speelt echter vanavond in Hasselt, even verderop. Een akoestische optreden. Ik besluit de omweg te wagen, anderhalf uur sturen. Op de bonnefooi naar het cultuurcentrum aldaar. Onderweg de VRT zender Klara, cultuur en klassiek. Prettig onderweg. En een goed journaal. Een grote bank gaat flink bezuinigen. Er zullen echter geen naakte ontslagen vallen. Magistraal toch, de woordkeuzes en samenstellingen van zinnen die hier worden gebezigd. Kunnen wij nog wat van leren. Het concert dan. Met alleen een grote contrabas en een enorme vleugel als muzikale omlijsting. De zaal is volstrekt donker. Licht wordt minimaal gebruikt. Haar optreden duurt bijna twee uur. Vliegt voorbij. Ik heb er weinig woorden voor. Intens, donker, intrigerend, ligt voor de hand als woordkeuze. Na afloop krijg ik mijn vinyl gesigneerd en wel. Ook hier weer rustig wachten op je beurt. Nog opvallender zijn de gedragingen tijdens het optreden van het concertpubliek. Er is niemand maar dan ook niemand die filmt, fotografeert, of anderszins hinderlijk bezig is. Iedereen luistert, geniet. Ademloos haast. Wat een verademing. Men geniet hier nog ouderwets.

    Het was plezant toeven in België. In volslagen donkerte rijd ik langs stille wegen huiswaarts. Met een gelukzalig gevoel dat dagen blijft hangen.

  • Licht voor het oprapen

    18 november 2015:

    Verwondering ligt om de hoek. Een ochtend in de herfst afgelopen week in Amersfoort. Het loopt tegen het middaguur. Het lijkt wel voorjaar. De vijver in Kattenbroek is dan zo’n plek om even stil te staan. Bij het moment. Op deze stek gebeurt altijd wel iets. Maar ook weer niets. Het is er aangenaam. De bankjes, de muurtjes. Maakt niet uit waar je zit. De zon komt in dit jaargetijde niet zo hoog meer aan het zwerk. De schaduwen zijn daardoor al snel aangenaam lang. De nabijheid van Emiclaer zorgt voor geluiden van een gewone werkdag. Vaag weliswaar. De fontein doet haar best om dit te overstemmen, evenals de krijs van een meeuw. De combinatie van klanken ligt daardoor prettig in het gehoor. Ik zie een oude man. Hij zit op een bankje. Het mooiste plekje ook nog. Je hebt er namelijk een weids zicht over de waterpartij. Plots staat hij op. En wordt daarmee het middelpunt van alles wat vanuit mijn standpunt is te zien. Het licht voor het oprapen.

  • Dame in het licht

    8 november 2015:

    Net terug van een maand verblijven op mijn geliefde Texel krijg ik ineens weer de kriebels. Ik moet naar Vlaanderen. Zoals vaker. Het is zondagochtend, lekker rustig op de weg. Via Roosendaal en de A58 langs de Brabantse wal. Een onmiskenbare verandering, deze glooiing in het landschap. De snelweg loopt hier flauw naar beneden. Scherp links, richting de grenslijn met België. Deze route naar het achterland van Antwerpen voelt puur. Het is lang geleden vast en zeker een belangrijke route voor handelsreizigers geweest. De snelweg heet hier nu Zoomweg-Zuid. Dat dan weer wel. Ach, namen zeggen soms alles, soms niets. Kijk naar rechts, en je ontwaart iets van het oude land, zo tussen Zeeland en Noord-Brabant. Plotseling de grens, andere borden, andere gebruiken van een weg. Het is nog stiller. Een enkele auto. Je dendert hier het havengebied van Antwerpen in. Immens, mooi in haar lelijkheid, stinkend ook. En altijd wat te doen voor de wegenbouwers, zo lijkt het. Het is mijn vaste route naar het Vlaamse land. Zit als het ware in de kop geramd. De autopilot aan. Even verder wordt hard gewerkt aan een complex van sluizen. Beton, wegafzettingen, omleidingen en een land dat nog meer onooglijk is. En toch pakt het mij. Ergens begin deze eeuw belande ik bewust in deze contreien. Gelukkig maar. Inmiddels hou ik van deze streek. Omdat ik weet wat er is te vinden. Aan de randen van twee landen. Wat er aan oorden nog niet is aangetast. Voor zolang het duurt. Buurtschappen zijn weg, dorpen staan op het punt van verdwijnen. Slechts wegbenamingen herinneren aan weleer. En de verhalen van de mensen die er vandaan komen. Het land van Beveren, Kieldrecht, Nieuw-Namen, Emmadorp, Kleine Kreek, Prosper. Ik ga op bezoek bij een dame. Ondanks leeftijd nog even jeugdig. Als, tja als wat? Haar ogen spreken boekdelen. Zij kent de streek als geen ander. Kan er betoverend over vertellen. En is een van de laatste bewoonsters van een dorp in het gebied. Het weerzien is hartelijk. Als altijd. Bos bloemen onder mijn arm. Een herfstboeket dit keer. En een boek. Mag het niet doen van haar, toch gaat dit elke keer mis. Aan de keukentafel komt er eerst een ‘filterke’, dat is koffie op z’n Vlaams. En nog een. Aansluitend een Trappist. Want dat hoort. En de verhalen. Elke keer weer. En meer. Ik luister vooral. Geniet intens. Als het daglicht zowat achter de horizon verdwijnt loop ik nog even langs de enige kroeg in het oord. Mooi weerzien van fijne mensen. Het is tijd om op café te gaan. Maar het boerenland roept. Het beroert, maakt mij melancholiek. Ik rij het dorp uit, kruising rechtdoor. Lange rechte wegen, de typische telegraafpalen erlangs op. De zon is zojuist onder gegaan, en laat een hevig vurend zwerk achter. Ontgoocheld stuur ik de wagen de berm in. Het land heet hier Saftingen. Afgelopen week is er geoogst. Dat kun je zien. De wegen liggen namelijk vol met bagger. Een enkele suikerbiet heeft het niet gered. De akkers inmiddels gladgestreken, in ruste, voor een volgend seizoen. Toch? De tijd zal het leren. Na deze kleurrijke zonsondergang maak ik in de donkerte van de jonge avond nog een serie beelden in de verstilde Hedwige polder. Na achten gaat het huiswaarts. Traag maar voldaan. Mijn honger naar landschap is gestild. Voor even. Gelukkig is die dame uit Charlois, Melanie de Biasio, mijn aangename reisgenoot. Voorwaar geen straf.

  • Gezellig

    1 oktober 2015:

    November is bijna klaar. Het kleuren van de bomen is voorbij. De naaktheid van de natuur immens. En het is stil, rustig. Veranderingen die verwachtingsvol zijn, voelen. Omdat het jaar snel is gegaan. De tijd snelt je achterna. Zo lijkt. En toch is het nu anders. Alsof leegte heftiger binnen komt, meer tot nadenken zet. In 2016. Is het leeftijd? De overbrugging naar jonger. Een bijna dagelijks loopje naar iets te eten in het winkelcentrum vlakbij. Meer mensen genieten van de zon die het laatste moment van de dag heeft uitgekozen. De verandering in seizoen. Zitten op een bankje, en genieten van wat er zomaar passeert. Einde middag kleurt de hemel ineens heftig, zonder dat te zijn. Er schildert iemand in de lucht, ontegenzeggelijk. Een boek, een broodje, de stenen bank. Boodschap wacht maar even. Uitzicht over de vijver in Amersfoort-Noord. Magisch. Terug naar huis spreekt een jochie op een fietsie mij aan. Ik heb hem vaker gezien. Zijn fiets valt namelijk op. Vroeger pakte je karton en een paar wasknijpers van je moeder, en hupsakee, en heuse motor is geboren. Nu is het anders. Het is plastic, en voorzien van een soort buis. Maar de uitvoering is ook weer volstrekt van elke tijd. Het maakt ook een amechtig geluid. In ieder geval heeft hij er een uitlaat bij. Op zijn fietsie. Maar daar gaat het niet om. Hij spreekt mij aan. Vanuit verbazing, nieuwsgierigheid, ik weet het niet. ‘Woon jij hier?’. Ik antwoord bevestigend. ‘Maar dit is een groot huis’. Klopt, maar ik woon er slechts boven. ‘Maar bent u dan alleen?’. Ik antwoord wederom bevestigend. ‘Dat is toch niet gezellig?’. Tja, wat moet ik daar op antwoorden. Hij is mij voor: ‘Wij zijn met ons vijven, en dat is gezellig’. Een waarheid. Geen speld tussen te krijgen. Of een wasknijper. Enfin.

  • Kattebelletje

    17 juni 2015:

    Afgelopen woensdagochtend neem ik de vroege boot naar Texel, dat is om 8:30 uur aanschuiven in de haven van Den Helder. Er staan weinig auto’s. Een meeuw paradeert lustig tussen die paar wagens, alsof het nu mag, kan. De boot meert aan. Elke keer als ik weer de veerboot oprij voel ik een brok in mijn keel. Kan het niet wegstoppen, ontkennen. Eenmaal op het dek overvalt het prachtige licht op het Wad. Een beetje mistig nog, de zon doet haar best door de minimale bewolking heen te prikken. De meeste reizigers zijn nog een beetje slaperig. Er hangt een aangename stilte op de boot. Langzaam glijdt zij de weidsheid van de zee tegemoet. Als een lichtvoetige danseres. Het Marsdiep is nog in alle rust. Dit mag de hele dag duren. Eenmaal op het eiland het eerste belletje. Of ik een doos extra boeken wil afleveren bij Mantje Texel in Den Burg. Zo leuk, en blij mee, want mooie plek, fijne en eerlijke mensen. Meteen maar afgesproken om er 12 te signeren, en bij de twee kassa’s op de begane grond te leggen. Dit is de beste plek voor je boek. Wederom blijdschap. Maar eerst naar Julia en Theo Timmer van boekhandel Het Open Boek aan de de Binnenburg. Alleen het adres al. Moet altijd denken aan Floris en Sindala bij het horen van deze straatnaam, weet niet waarom. De ontvangst is zoals altijd hartelijk. Of ik koffie wil. Graag. Die wordt rap gehaald bij de buurman. De werkelijk perfecte kop is als een cadeau. Het tafeltje in het kleine museum achter in de winkel niet minder. Kan er uren zitten. Julia kijkt toe, ik signeer. Doe er meteen een doosje extra boeken bij. Deze worden op stock gelegd in het magazijn, tussen een van de boeken van Jan Wolkers en de nieuwe van Dros. Voorwaar geen slechte plek. Het beeld & gedichtenbundeltje in Het Open Boek gaat namelijk hard als er een handtekening en kattebelletje van de auteur in staat geschreven. “Zet er maar Zomer 2015 in, en je naam natuurlijk”, zegt Julia. De Haan van Jan Wolkers kijkt toe. Alweer. Ook nu vindt hij dat het meer dan goed is. Geruststellende gedachte. Julia legt de set naast de kassa, de beste plek natuurlijk, alweer. Plotseling een klant. Bij afrekenen een korte intro over die mooie beelden van Texel omlijst met gedichten. Daar gaat weer een exemplaar. Nog even kijken hoe de ansichten erbij staan. Heel best. Op naar nog twee signeer sessies, in een paar panden verder in Den Burg. Dan naar Den Hoorn. Onderweg naar de laatste afspraak nog even langs bij Ecomare, een andere trouwe klant van het boek. Het doosje daar is bijna leeg. En de zomer moet nog beginnen. Afsluitend bezoek ik een goede vriend die toevallig ook op het eiland is. Een mooi gesprek ontstaat onder genot van een goede maaltijd en glas bier bij paviljoen Paal 12. Een soort goed bewaard geheim deze plek. Een dag om fijn op terug te kijken.

  • Dichter bij zee

    1 juni 2015:

    Samen met goede vriend Peter van der Ploeg zal ik een duo vormen en meedoen met het Texelse kunstproject Dichter bij zee 2015. Vanaf 31 mei aanstaande bij Paal 9 een expositie van dicht en kunst in strandhuisjes. Huisje nummer 205 is er een om in de gaten te houden.

    Het kunstproject wordt georganiseerd door Paulien Valk van Atelier bij de Pomp op Texel.

error: Content is protected !!