Oudjaar

31 december 2014:

Oudjaarsdag in België. De weg erheen heeft een louterende werking. Geen radio, geen idioterie in supermarkt en met vuurwerk. Slechts zingende banden over eindeloos asfalt. Terugkijken op weer een jaar. Afsluiten door te gaan fotozwerven, maar nu met een doel. Het is mijn traditie inmiddels. Een bijna verlaten Vlaams dorpje. Nog maar enkele oorspronkelijke bewoners. Gewapend met een bos rode rozen en Tripel gerstenat. Het weerzien aan de voordeur is mooi. Gesprekken aan de keukentafel bijzonder als altijd. Verhalen van weleer. Ik zou willen blijven tot de gespreksstof is verbruikt. Het allemaal opschrijven. Niet dus. Dit zijn momenten om te koesteren. Verhalen met slechts de vertelster en de toehoorder als publiek. Daarmee is de kring rond. Terug via de Hedwige-polder. De maan is alles aan licht. Het is er eindig stil. Logisch, gezien de beslissing hogerhand. Maar ook volstrekt onzinnig, een oude polder terug geven aan het getij van de Schelde. Compensatie voor ongebreidelde industrialisatie. Ook dit werkt louterend. De weg naar huis gaat via het Vlaams land. Vanzelfsprekend. Lege wegen en verlatenheid is al wat passeert. Overpeinzen van het komende jaar. Een soort zaaien voor de opkomende oogst, in plan en voornemen. Tweeduizendvijftien is een feit.