Oudjaar

31 december 2014:

Oudjaarsdag in België. De weg erheen heeft op mij altijd een louterende werking. Geen radio, geen idioterie in supermarkt met volle boodschappenwagens en zeker geen gedoe met vuurwerk. Slechts de zingende banden van mijn auto over het schier eindeloze asfalt. Terugkijken op weer een jaar. Afsluiten door te gaan fotozwerven maar nu met een andere focus. Het is mijn traditie inmiddels. Een bijna verlaten Vlaams dorp met nog maar enkele oorspronkelijke bewoners. Gewapend met een bos rode rozen en Tripel gerstenat. Het weerzien aan de voordeur is elke keer goed en is met de jaren mooier. Gesprekken aan de keukentafel bijzonder als altijd. Verhalen van weleer. Ik zou willen blijven tot de gespreksstof is verbruikt. Het allemaal opschrijven. Niet dus. Dit zijn momenten om te koesteren. Verhalen met slechts de vertelster en mijzelf als publiek. Daarmee is de kring rond. Terug rij ik via de Hedwigepolder. De maan is het enige licht dat er schijnt. Het is er stil. Logisch, gezien de beslissing hogerhand. Maar ook volstrekt onzinnig, een oude polder teruggeven aan het getij van de Schelde. Compensatie voor ongebreidelde industrialisatie. Hier op deze plek zijn werkt louterend. De weg naar huis gaat via het Vlaams land. Vanzelfsprekend. Lege wegen en verlatenheid is al wat passeert. Overpeinzen van het komende jaar. Het voelt als zaaien voor een gewenste oogst, in plan en voornemen. Tweeduizendvijftien is een feit.