Stilstaan

Aan het einde van 2020 (ik schrijf dit 1e Kerstdag) teken ik voor mijzelf de balans op. Het was het jaar dat door stilstaan het voeden van de geest anders moest worden. De onbegrensdheid aan mogelijkheden om te kijken wordt beperkt. De reikwijdte van je inspanning, het moment waarop je dit doet, de manier en met wie is leidend geworden. Het bos om de hoek is plotseling de verre plek die mij energie geeft. Of de avond waarin mist de wereld nog kleiner maakt en er tegen middernacht niemand meer op straat is. Of de enkele duif die ik zie als kleine stip in de onmetelijke omvang van de wolken. De volle maan die halverwege de nacht mijn gang zacht verlicht. Een strook land dat ineens wordt beschenen door de zon. Momenten zijn niet langer gebonden aan wat je wilt maar wat je kunt, ingegeven door een wereld die anders is en moet zijn. Het ruimt je geest op, zorgt voor nieuwe ontdekkingen. Van plaatsen, van momenten en tijdstippen, van kleiner en zorgzamer. Lopend door een strak aangeplant perceel bomen wordt de tred langzamer. De eenvoud van het moment en de plek komt meer binnen. Dit geeft rust aan het denken en gestel. Het transformeert eeuwige haast in aandacht voor de dingen die er toe doen. De foto’s zijn rauw, ongekuist en niet gemaakt om te verleiden in de hysterie van beeld anno nu. Deze beeldserie laat zien dat stilstaan in de eenvoud van het moment de moeite waard is.

Als je op een van de foto’s klikt zie je de complete serie.