November 2015. Mijn verjaren doe ik het liefst op Texel. Daar voel ik mij het meest thuis. Het hoort. Het is er stil deze maand. Desondanks gebeurt er veel. De laatste resten van alweer een zomer worden opgeruimd. Voor zover het nog niet is gedaan. Paviljoens gaan van het strand, strandhuisjes staan ineens weer op het erf. Dat soort dingen. Ook worden er bollen in de grond gepoot. Ik vind het een traditie, houd ervan. Een bollenerf dat niet netjes is opgeruimd, maar alleen die dingen laat zien die er toe doen, je nodig hebt als bollenteler. Of noodzakelijk zijn om een volgend jaar een kleurenpracht aan ons te laten zien. Oude gewoonten, enigszins verfijnd, maar toch. Een verademing om dit van nabij te kunnen meemaken. En al zoveel jaren. Het beeld is al even op mijn netvlies geprent, de gedachte ‘het komt wel een keer, dit sterft nooit uit’ is er debet aan dat ik dit nog niet eerder heb vastgelegd. Dat najaar (2015) kwam het ervan. Enfin. Mooi licht, nu is dat al snel het geval op Texel. Deze dag met lage zon, beetje koude, intense kleuren. Het veld vol met kuub kisten, prachtige bakken van hout. Een zekere ordening is te ontwaren. Het hout dat soms verweerd aandoet geeft het charme. Het licht van de ochtend omarmd dit alles. Het raakt mij, emotioneert, melancholiek overspoelt mij. Een simpele en kleine camera met alleen een 35 mm vast objectief is al wat ik bij mij steek. Ik tref de bollenplanter aller bollenplanters. Een intrigerend en fijn mens. Ik mag hem fotograferen. Wat een geluk. Ik hoop zo dat het een volgend jaar er weer is. Als je op een van de foto’s hierboven klikt, krijg je de serie te zien.