Koesteren

17 mei 2018:

Tien jaar geleden. Uitzicht vanuit mijn (soort van) tijdelijke achtertuin. Lofoten halverwege mei 2008. Wat is Noorwegen fraai. In dit jaargetijde, het voorjaar is een eind op streef, zijn de nachten boven de Poolcirkel niet bijster lang. Dit geeft niet. Kun je langer het immense landschap binnen laten komen. Wakker worden, naar buiten, kopje thee en een summier ontbijt mee. Genieten met hoofdletters. Zittend op een steen is het zwerk zo verschrikkelijk fijn, vergeet je nooit meer. Ik was indertijd naar het Hoge Noorden doorgereden. Zomaar in een Volvo met zeer ruime ervaring, hoe passend. Ik moest iemand brengen naar zijn huis ergens middenin Zweden. Als je tijd hebt, dan ga je door. Via de Inlandsvägen, fantastisch. Hoe hoger, hoe kouder. Sneeuw, ijs. Overstekende mooses. Dat zijn elanden. Ik stopte. Lopen nieuwsgierig langs je auto. Briljant. Langs de meren nabij Tärnaby, tip van een Zweed. Even verder de grens met Noorwegen over. En maar rijden. Bij Mo i Rana rechtsaf (daar was ik in 2014 nogmaals, maar dan met sneeuw, zoveel sneeuw). Ik passeerde de Salfjellet. In 2008 ineens sneeuw, terwijl de weg ervoor en erna alleen maar het voorjaar ademde. Stil, weids en mateloos landschap. In dit Nationaal Park passeerde ik voor het eerst in mijn leven de Poolcirkel. Iets dat ik altijd al heb willen ervaren. Alweer magisch. Een uur op een klapstoeltje gezeten. Dan is het nog een stuk doorrijden naar de veerboot naar (bijna) Lofoten. Overstekende rendieren, volwassen, echt groot. Te laat voor het veer, ik hou niet van plannen. Het voordeel van je laten verrassen is dan meteen dat er dingen gebeuren. Alsof je meer tijd hebt? Ik weet het niet. De weg was te lang om door te rijden. Dan een houten huisje onderweg. Een plek waar ik eigenlijk niet meer weg wilde. Maar ja, de archipel Lofoten lonkt. De dag erna op een veer om uiteindelijk op de weg naar Lofoten te geraken. Het laatste uur van de reis passeer ik een baai. Aan weerszijden pieken die zomaar uit zee lijken op te stijgen. Op een zondag. Het was de Nationale feestdag van Noorwegen. Bijzonder moment. De veerboot was stil. Via een recent aangelegde snellere weg naar Svolvær ben ik ineens waar ik wil zijn. De ontvangst is meer dan gastvrij. Later in 2012, 2013, 2014 en 2015 en is dit niet anders. Een plek om te koesteren.