Achtertuin

12 december 2017:

Het licht in oktober. Het is ontegenzeglijk fraai. Het schijnt over de stad Amersfoort, over de mensen. Het kleurt. Ik zit op mijn fiets. Richting binnenstad. Mijn oog valt op een jochie op een rood fietsie. Zijn moeder rijdt er vlak achter. Met een kind achterop. Het is zijn eerste tocht. Dat kun je zien. Het straalt ervan af. Hij zit trots, kijkt wisselend rond en op de weg. Slingert een beetje. Logisch. Je eerste tocht. Ik kan hem zo terug halen in mijn geest trouwens, mijn eerste fietstocht. Toevallig ook een rood exemplaar, de fiets. De verf was nauwelijks droog. Maar ik moest en zou fietsen. Had het tenslotte net onder de knie. Dan moet het gewoon. In de steeg. Wie maakt mij wat? Wie kom ik tegen? Niemand. En ik kan toch de wereld aan, op mijn eigen fiets. Maar, wat een tocht. Het was mijn vijfde verjaardag. In 1969. Ook in november. Mijn rit anno nu gaat verder. Ik zie een vrouw. Een meer dan fraai exemplaar. Zij loopt trots. Ook — alweer — logisch. Tot het moment waarop zij in de poep trapt. De kreet is hard. Onaangenaam. Iets met shit. Een schoen vol. En toch behoudt zij haar bekoorlijke loop. Het klokkenspel van de Onze Lieve Vrouwe-toren speelt een enthousiast stuk muziek. De stoeprand is behulpzaam. Aan de dame die in de poep trapt. Een straat verder. Een man met een volle tas. Geen boodschappen. Het lijkt op al wat hij bezit. Zijn gezicht straalt. Hij zingt. Ik versta er geen bal van. Maar het is goed. Een blij mens is altijd prettig. Ik laat de stad achter mij. Passeer de Koppelbrug. Hoor het verkeer nauwelijks. Het licht tempert. Het daglicht nadert haar einde. Mooi dat een intens grijze dag kleurrijk eindigt. Het fietspad langs de rivier de Eem. Opvallend veel luid zingende mensen op deze route in de polder tussen Amersfoort en Soest. Komt het door de weidsheid van het landschap? Dat mensen gaan zingen. Einde van de week, zicht op het weekend? De zon gaat — ik kan het niet anders omschrijven — donderend onder. Het fietspad slingert duchtig. De plek is goed. Er liggen wat stukken water, sloten. Mist schrijdt langzaam binnen. De combinatie van het laatste licht met reflecterend water en de zakkende wolken is mateloos mooi. Een zwerm zwanen duikt plotseling op uit de waterdamp. De vlucht eindigt in een van de plassen naast de Eem. Het wit van het verenkleed steekt schril af tegen de donkerte van de avond. Even verderop pal langs het fietspad — het is inmiddels donker — een knisperend geluid. Alsof iemand zachtjes door de rijp heen loopt. Op nog geen drie meter afstand staan zes reeën in het weiland. Zonder blikken of blozen doen de dieren zich tegoed aan het gras. Het gebeurt gewoon in Amersfoort. Aan het einde van een dag.