Zomaar zwervend langs de IJssel. Ik doe dit met enige regelmaat. Al jaren. Het liefst langs de Gelderse kant, de westzijde, van Deventer naar Zwolle. Plaatsjes en gehuchten als Welsum, Veessen, Werven en Marle passeren. De dijkweg slingert er lustig op los. Er gebeurt weinig, het is er prettig stil. De tijd lijkt hier geen vat te hebben op het landschap. Een enkele fietser, soms een auto. Meer niet. Een stop om de frisse lucht op te snuiven. Wandel langs een pad naar de rivier. Nog stiller. Je hoort het water zacht ruisen. Een buizerd schreeuwt. Een muisje schiet over het gras. Ineens een bankje. Wat een wereldplek. In deze streek zijn er drie veren, waarvan twee voor auto’s, die van Wijhe en die van Olst. Niet dat fietsers en voetgangers hier niet mee mogen, integendeel. De derde pont luistert naar de illustere naam Kozakkenveer. Het zet enkel voetgangers en fietsers over. Het vaart niet het hele jaar door. Aan de Overijsselse zijde brengt dit bootje je bij een oude steenfabriek. Het heet daar Fortmond. Ook zo’n plek. Als de herfst op streef is dan geeft de zonsondergang hier rond vijven een kleurenpalet waar je stil van wordt. Als je geluk hebt. En toch is er na al die jaren iets aan de hand met deze streek. Op twee plekken wordt er namelijk flink gebouwd. De rivier krijgt er de ruimte zodat de IJssel niet meer stoutmoedig haar oevers kan betreden en het wassende water de Vochterleigraaf binnen kan stromen. Deze serie verteld mijn verhaal over de IJssel. De beeldserie is ontstaan in 1999 en wordt nog steeds uitgebreid.