Zonnige herfst

26 september 2017:

Het najaar is onmiskenbaar ingetreden. Zomaar ineens. Koude en mist. Geuren die veranderen. Het hoort bij dit jaargetijde. De wet in de omloop van seizoenen. Een boodschap noopt tot naar buiten gaan. Het is vlakbij. Net als ik de winkel verlaat, barst er een regenbui los. Een markies biedt uitkomst. Even schuilen. Een orkest van druppels maakt muziek op het doek. De geur van regen roept een zekere blijheid op. Even na mij stapt een vrouw ook naar buiten. Boodschappen in een doosje. Onze ogen kruisten elkaar eerder in het winkelpad. Een mooie dame. Ingetogen en tegelijk uitstraling. De bruine ogen, het lange donkere haar in een ogenschijnlijk slordige knot. Haar auto staat tegenover de zaak zegt zij. Dichtbij genoeg om het meeste hemelwater te ontwijken. Ver genoeg om even te schuilen onder het afdak. Het laatste gebeurt. Er ontstaat een kort gesprek. Slechts enkele zinnen. Die indruk maken. Niet zozeer de woorden, als wel de wijze waarop deze worden gesproken. Het is een zonnige herfst.