Tomeloze liefde

15 mei 2009:

De doop van een schip. In Friesland. Waar anders. Na noeste arbeid van zoveel mensen wordt er een groot stuk staal te water gelaten. En daarna is het feest. En terecht. Het ganse dorp loopt uit. Is ook uitgenodigd. Want bijna iedereen van het dorp werkt op de werf, of heeft er iets mee van doen, is welkom. Stoere mannen in met vet besmeurde overalls, de kade is er vol van. Plotseling valt mij een dame op. Uitgedost in een witte jurk. Met hakken. Smetteloos. Maar met hetzelfde gemak beweegt zij zich tussen de bootbouwers. Zij gaat straks de boot dopen verneem ik. Met een fles champagne aan een touw. Groot respect heb ik voor deze mensen, de werkers die het vaartuig na maanden samenwerken opleveren. Zij beginnen vanuit niets, en eindigen met een groot schip. Dat jaren gaat varen, de zeeën zal gaan trotseren. Ik mocht een paar dagen op deze werf rondlopen. Wat een cadeau. Fotograferen. Verhalen optekenen. De eerste kennismaking met de werkvloer was samen met de directeur. Die ook eigenaar is. ‘Kom maar mee, ik stel je aan de mensen voor’. Iedereen kent hem bij naam. Persoonlijk, makkelijk, geen barrière. Machtig te zien. Ik denk, zo hoort het, dit raakt mij. Daags erna mag ik zomaar overal binnen komen. Wel met veiligheidsschoenen en een helm plus beschermbril. Logisch. De dagen vlogen voorbij. Een slaapplek op een wondere locatie vlakbij biedt uitkomst. De volgende dagen weer vroeg terug. Ik heb genoten. Wat een vakmanschap. Wat een tomeloze liefde voor het werk. Ik houd daarvan. Niemand is mij die dagen vreemd. Ik word opgenomen. Mag er zijn. Maar wel met het oog op veiligheid. Ook weer mooi. Ook daar houd ik van. Er is ook een kraan. Uit mijn bouwjaar. Ik mag naar boven. Voor het uitzicht. Durf niet. Een krant is al te hoog. Als ik erop sta. Na driemaal dan toch. De kraandrijver, mooi woord, verwelkomt mij in zijn werkplek. Het panorama is magisch. Ineens snap ik het. De blik op het landschap op hoogte maakt alles duidelijk.