Noodstop

7 april 2016:

Op de Vismarkt in Groningen. Nagenietend maar ook stil zijn, na de tentoonstelling ‘David Bowie is’. Op 1 januari jongstleden gaf deze wonderlijke verzameling popgeschiedenis een ander nagevoel dan vandaag. Na die dag nog tweemaal geweest. Een van mijn jeugdhelden. En nog steeds een held voor mij. Vandaag dan voor het laatst omdat de expositie bijna stopt. Maar dat terzijde. Een flesje water met een croissant. En een bankje met een horde duiven om mij heen. Altijd iets te zien. Het is druk met fietsers. Opvallend, het aantal enigszins aftandse rijwielen. Studenten versus ‘je bike is gejat’ zal het zijn. Dan ben je blij met alles dat rijdt. Onwaarschijnlijk tam trouwens de Groningse stadsduif. En dapper, want gaan gewoon hun gang. Tot frustratie van de passanten op hun fiets. Ik vang flarden op van gesprekken. Of eigenlijk fietsgesprekken. Soms alleen, met iemand op afstand aan het snoertje. Of getweeën. Fascinerend als deze korte zinsneden aan elkaar worden gesmeed. Moet een wonderlijk gesprek ontstaan bij, zeg, vijftig stukken telefoonleven. Op de trappen voor De Korenbeurs — er is nu een grootgrutter gevestigd — zit een jonge vrouw. Zij schrijft een brief. De wereld lijkt aan haar voorbij te gaan. Haar gezicht staat ernstig. Een zin op papier, de blik op ver, weer een zin. Naast haar een Dille en Kamille tasje, een katoenen exemplaar. Waar eigenlijk niets in past. Haar uitdossing is wonderlijk. Een meer dan gifgroene panty. Kermit zou jaloers zijn. Sneakers eronder, een winterjas type dertien-in-een-dozijn, een sjaal, ook ernstig gifgroen. Toch passend, deze combinatie. Dit is een dame die doet wat zij wilt. Dat kun je zien, straalt zij uit. De persoon waar de brief voor is bedoeld laat zich raden. Ook de plek van schrijven. Alsof er ineens een overvloed is ontstaan aan gedachten, die ala minute aan het papier moeten worden toevertrouwd. Een noodstop op meerdere fronten: slippende fietsers omdat de Groningse stadsduiven niet opzij gaan, de liefdesbrief die op papier moet, het bezoek aan Bowie. Het is half vijf in de middag.