Gezellig

1 oktober 2015:

November is bijna klaar. Het kleuren van de bomen is voorbij. De naaktheid van de natuur immens. En het is stil, rustig. Veranderingen die verwachtingsvol zijn, voelen. Omdat het jaar snel is gegaan. De tijd snelt je achterna. Zo lijkt. En toch is het nu anders. Alsof leegte heftiger binnen komt, meer tot nadenken zet. In 2016. Is het leeftijd? De overbrugging naar jonger. Een bijna dagelijks loopje naar iets te eten in het winkelcentrum vlakbij. Meer mensen genieten van de zon die het laatste moment van de dag heeft uitgekozen. De verandering in seizoen. Zitten op een bankje, en genieten van wat er zomaar passeert. Einde middag kleurt de hemel ineens heftig, zonder dat te zijn. Er schildert iemand in de lucht, ontegenzeggelijk. Een boek, een broodje, de stenen bank. Boodschap wacht maar even. Uitzicht over de vijver in Amersfoort-Noord. Magisch. Terug naar huis spreekt een jochie op een fietsie mij aan. Ik heb hem vaker gezien. Zijn fiets valt namelijk op. Vroeger pakte je karton en een paar wasknijpers van je moeder, en hupsakee, en heuse motor is geboren. Nu is het anders. Het is plastic, en voorzien van een soort buis. Maar de uitvoering is ook weer volstrekt van elke tijd. Het maakt ook een amechtig geluid. In ieder geval heeft hij er een uitlaat bij. Op zijn fietsie. Maar daar gaat het niet om. Hij spreekt mij aan. Vanuit verbazing, nieuwsgierigheid, ik weet het niet. ‘Woon jij hier?’. Ik antwoord bevestigend. ‘Maar dit is een groot huis’. Klopt, maar ik woon er slechts boven. ‘Maar bent u dan alleen?’. Ik antwoord wederom bevestigend. ‘Dat is toch niet gezellig?’. Tja, wat moet ik daar op antwoorden. Hij is mij voor: ‘Wij zijn met ons vijven, en dat is gezellig’. Een waarheid. Geen speld tussen te krijgen. Of een wasknijper. Enfin.