Begin 2009 krijg ik een bijzondere foto-opdracht. Maak een portret van Sam Drukker. Ik spreek met hem af in zijn atelier in Amsterdam. In het pand zat vroeger een drukkerij. Op de bovenste etage konden de drukkers bij natuurlijk licht de drukproeven beoordeelden. Nu is dit het atelier van Sam. Als hij beneden voor mij de voordeur opendoet ziet hij mijn koffer met flitslampen naast mij staan. Die kun je wel beneden laten, het licht boven is namelijk prachtig. Sam heeft gelijk. Eigenwijs als ik ben neem ik de koffer toch mee naar boven. Zes trappen op. Ik had beter moeten luisteren naar Sam. Als ik het atelier binnenstap zie ik fantastisch licht. Wat een onzin, het extra licht dat ik heb meegenomen. Duidelijk dat de koffer dicht blijft. Het daglicht valt via grote op het noorden gerichte dakvensters binnen. Het zorgt voor fijn zacht licht. Twijfel nooit aan het oordeel van een kunstschilder als het om het licht gaat is mijn wijze les. Er hangt een prettige sfeer in het atelier. Zijn koffie is hemels. Ik ben onrustig want moet een portret maken van een kunstenaar die ik hoog heb zitten. Sam stelt gerust. Ik overzie zijn atelier. Schilderijen staan in alle soorten en maten geordend langs de muren van de ruimte. Op een schildersezel staat een werk in wording. Her en der tubes verf, potten met penselen. Ik voel mij thuis en vind het prachtig. Ik word er aanstonds rustig van en pak een camera. Het kijken en vinden van beelden die ik wil maken gaat vanzelf. Wat is Sam een fijn mens. Er valt een serene deken van rust over mij heen. Het moet fijn werken zijn in dit atelier. Met Sam spreek ik af dat hij zijn gang gaat. Dan maak ik onderwijl de beelden. Mooi te zien hoe hij aan het werk is, kleur beoordeelt, bedenkt hoe de verf op het doek moet komen. Met een stukje stof bekijkt hij waar hij de kleur ervan in het doek gaat gebruiken. Geweldig. Na een uur heb ik mijn beeldserie. Nadien drinken wij samen nogmaals een kop koffie in het aangrenzende kantoor. En daarna nog een kop. Er ontstaat een mooi gesprek over kunst, het leven en de relatie tussen schilderkunst en fotografie. Ondertussen heeft Sam nog een tekening van mij geschetst. Ik heb hem gezien en vond het een raak portret. Ik durfde niet te vragen of ik de tekening mocht meenemen. Vertwijfeling. Als ik het niet vraag vindt hij misschien dat ik het niets vind. De tekening mee naar huis vragen klinkt hebberig. Ik laat het over aan het moment. Nu 15 jaar later kijk ik terug op een bijzonder fijne ontmoeting.

Als je op een van de foto’s hierboven klikt, krijg je de serie te zien.