Een stad die mij reeds lang intrigeert. Ik moet ernaartoe denk ik dan. Het komt er niet van. In het voorjaar van 2007 dient zich ineens een mogelijkheid aan. Ik moet een lezing geven in Polen, in de stad der steden, Warschau. In de lente. Een aantal jaren ervoor, het was 1993, heb ik een maand lang rondgereden in dit machtig mooie land. Overal geweest, behalve in deze hoofdstad. Ik weet niet waarom. Ik besluit nu wel te gaan, alsnog, naar deze hoofdstad. Ik houd mijn verhaal. Als ik klaar ben, rest mij nog een stuk van de dag. In de ochtend heb ik de dame die mijn ontbijt komt brengen in het restaurant van het hotel gevraagd om een aantal zinnen voor mij uit te spreken. Ik wil mensen ontmoeten, en kunnen zeggen, basaal, wat juist is. Ik moet snel leren, maar deze aardige dame helpt mij. Prachtige taal, fijne woordval. Ik weet niet of dit een juiste spelling is – woordval – maar wat geeft het. Er rest mij tijd. Ik wil de stad zien. Ik wil de route lopen die aangeeft waar de Muur van Warschau heeft gestaan. Ten tijde van de Opstand van Warschau in 1944. Ik ontdek een soort kaart. Ik loop de weg. Heftig. Verdrietig. Je ziet of zag – want de serie is uit 2007 – de sporen van geschiedenis. Een qua bouwstijl nog het meest lijkend op Oostblok, maar ook een nieuwe geest die zich over de stad ontwaard. Contradictie al over. Een poort. Ik ga verder. Kom op een binnenplein. Dit levert een tijdsbeeld op. Ik zie leegstaande panden die verhalen kunnen vertellen. Afgesloten met een hek. Waar ik niet overheen kan, ook niet wil. Respect. Ik zie het leven, de mensen die doen wat zij willen doen, wat moet. Ik zie een beeld dat 50 jaar terug kan. Ik ben stil. Nu jaren later kijk ik terug op deze serie als een beschouwer. Een man die voorzichtig op afstand de straat en de wereld op dat moment in maart 2007 tot zich laat komen. De mens die ik ontmoet heb in deze fijne stad is bijzonder.