In het voorjaar van 2010 laat de lente zich voorzichtig zien. In april van dat jaar wordt stilgestaan bij 65 jaar bevrijding van het Kamp Westerbork. Ik krijg een opdracht voor een foto in Brabant. Ik weiger. Want ik ga richting Drenthe. Naarmate ik dichterbij kom krijg ik een knoop in mijn lijf. Ik ken de geschiedenis, ben al meerdere malen op deze locatie geweest. Maar niet op deze dag, 12 april. Ik meld mij aan bij de portier. Ik geef aan dat ik freelancer ben, laat mijn perskaart zien, en vertel haar dat ik dit wil vastleggen voor onze geschiedenis, voor mijn kinderen. Bij dit moment stilstaan omdat het moet. Ik ben welkom. De eigenlijke locatie is even lopen. Het is druk met mensen, maar ook weer niet. Ingetogen, verstild, nadenkend. Ik durf eerst geen beeld te maken. Het raakt teveel. Dan toch overwin ik mijn gevoel. Ik kom een collega tegen die voor een landelijk dagblad aan het werk is. Iedereen kiest voor de aangewezen plek. Ik wil dit niet, want het is teveel dringen, en besluit voorzichtig een ander pad te kiezen. Wat ook kan. Gelukkig. Hij wil dit ook, snapt dit. Samen op pad. De rest laat zich zien in deze serie. Als je op een van de foto’s hierboven klikt, krijg je de serie te zien.