Deken over het land

Het gebeurt soms in het najaar. Aan het einde van de dag, anderhalf uur voor zonsondergang. Ineens komen flarden mist opzetten. Eerst voorzichtig boven sloten en open water. Dan alsmaar groter en intenser richting de landerijen. De deken van de stilte valt langzaam maar gestaag over het landschap. Het dempt het geluid. Het zorgt voor verwarring van diepte. Wat in mijn geheugen vooraan staat is plotseling anders, verdwenen. Zo ook op dinsdag 8 december 2020 als ik met mijn lief frisse lucht moet halen in de bossen net buiten Amersfoort. Even voor de afslag richting het gebied Den Treek zie ik het ineens. Een gelukzalig gevoel overmant mij. Nog voordat ik de parkeerplaats bereik zet ik mijn oude Volvo een aantal maal stil langs de weg. Het is prachtig. Ik kijk pal tegen de zon in. De mist verhuld, maakt spannend, geeft bijzondere reflecties en schaduwlijnen. De wandeling erna met mijn Rode Friezin is magisch. Dit is geluk.