Soms kruisen paden op een bijzondere manier. Die je vooraf niet kunt bedenken. Zo ook enige jaren geleden met Hans, kunstenares. Steen in alle soorten is het materiaal waar zij intense beelden van maakte. Waar ik naar blijf kijken, die niet snel uit mijn geest verdwijnen. Tijdens een van onze ontmoetingen werkt zij aan een bijzonder sculptuur. Ik zie vaardige handen die dit vak al jaren beoefenen. Het raakt mij, de handen waaraan ik zie dat deze leven, veel hebben meegemaakt. Zij gebruikt dit keer een zachte steensoort. Dit vereist concentratie in de bewerking. Hans pakt een forse vijl. De ruimte tussen het lijf en de omringende steen in het beeld moet vrijer. In gedachten verzonken gaat zij doelgericht aan het werk. Even later maakt zij met een speciaal stuk gereedschap de ronding voorzichtig af. In haar ene hand hanteert zij vaardig een kleine vijl. Met de andere hand houdt zij – tegelijk met het beeld – er nog een aantal vast. Fascinerend, een andere vijl direct paraat hebben. Voor als de hoek anders moet, de kromming niet klopt. Het steenstof dwarrelt langzaam de kamer in. Het stijgt op, en wordt gevangen door het binnenvallende licht. Dit maakt het beeldhouwen intiem. Een moment kijkt zij naar het beeld. In stilte. Afwegend. Is het goed? Zij heeft niet door dat ik naast haar sta. Tot het moment waarop ik mijn laatste foto wil maken. Zij kijkt ineens op, en glimlacht met haar ogen. Dank je wel Hans. Als je op een van de foto’s hierboven klikt, krijg je de serie te zien.