Amersfoort, 5 augustus 2021

IJmuiden is een gebied waar ik van houd. Het ademt historie, noeste arbeid en bovenal trots. In de loop der jaren heb ik er regelmatig rondgezworven. Zo ook in maart 2010. Het is einde middag. Ik passeer het machtige sluizencomplex aan het begin van het Noordzeekanaal. Destijds (want ik weet niet hoe het momenteel met de verbouwing is) kon je hier slingerend via het Sluiseiland vanuit Velsen-Noord de oversteek naar IJmuiden maken. Je passeert twee sluizen. De controleruimte is gehuisvest in een pand dat zo uit de roman Bint van Ferdinand Bordewijk lijkt te zijn ontleend. Het zijn volgens mij tijdgenoten, het boek en het gebouw. In de kleinste sluiskolk ligt een coaster geladen met hout. Gladgeschaafde lange palen zijn het. Dwars op het schip gestapeld. Orde ten top. Komt vast uit Scandinavië. Meeuwen krijsen. Ik ruik de zee die om de hoek ligt. Het waait hier altijd. Er rijdt een man op een fiets voor mij langs. Hij stopt, en gaat op een bankje zitten. Ik ontwaar een tanig gezicht. Zie de levenservaring. Zou hij zijn werkzame leven hier in de haven hebben doorgebracht? Vast. Een vissersboot loopt binnen. Even verderop ligt een booreiland. Luisterend naar de naam Atlantic Rotterdam. De drie poten zijn alom aanwezig, en torenen boven alles en iedereen uit. Ik voel mij klein zo naast dit immense bouwwerk. Daarboven even een uurtje zitten. Rondkijken over dit tot de verbeelding sprekende gebied. Zo maar even een visje doen bij de Kop van de Haven. Eerst kijken of de 4e Havenstraat met haar oude pakhuizen er nog hetzelfde bij ligt. En dat was zo. In 2010 dan. De Noordpool om de hoek.