11 januari 2015:

De polders aan de zuidkant van de Waal, net voorbij Nijmegen. Fascinerend gebied aan de rand van ons land. De tijd lijkt hier stil te staan. Het regent, bij vlagen hard. Ineens een zwerm ganzen. Luid gekrijs. Een buizerd op jacht. Midden in de weilanden staat op een bult zand een klein kerkje. Uit vervlogen tijden, en ontheven van haar kerkfunctie. Nu in de rol van expositieruimte. Bijzonder te zien dat er meer mensen de tentoongestelde kunstzinnigheden komen bekijken. Het weer is er namelijk niet naar deze polders nu te bezoeken. Toch heeft het iets, mystiek en verhalen van weleer. Je proeft en voelt bijna de geschiedenis van dit gebied. Aan een stil landweggetje staat een klein gebouwtje. Ooit neergezet als transformatorhuisje. De winning van klei noopte hiertoe. Machinerie om in dit deel van de polder grondstoffen te winnen voor de steenindustrie gebruikte veel stroom. De steenfabriek is reeds lang geleden afgebroken. De herberg Oortjeshekken komt in zicht. Pleisterplaats, een fraai rustpunt in de weidsheid. Ogenschijnlijk eenvoudige ambiance met gastvrijheid in hoofdletters. Voortreffelijke koffie en bijzondere lokale eetlekkernijen. Je kunt er ook blijven slapen. Voor als een langer verblijf het plan is. Ontwaken in de stilte, met zomaar een scheepshoorn als wekker. Een vergeten hoekje Nederland. Daardoor is het er puur, het land van Ooij. De Rijndijk volgend ontwaar je nog meer aan water gelieerde diensten. Vlak naast elkaar liggen drie bunkerstations. Drijvende winkels annex tankstations voor de binnenvaart. Van krat bier tot doos toiletpapier. Maar vooral olie, diesel en smeermiddelen worden hier gekocht. De stroming van de Rijn is hier stevig. Kunstig manoeuvreren de schepen hier aan de drijvende kades van de parlevinkers. Mooi woord, je hoort het bijna niet meer. Ooit was in deze regio ook de scheepsbouw goed vertegenwoordigd, met als bekendste voorbeeld werf Bodewes. In 1837 opgericht, en daarmee de oudste van Nederland. Het gaf werk aan heel wat vaklui, rond de jaren ’70 ruim 400. Het zorgde voor de bouw van een aparte wijk, pal naast het fabriekscomplex. Tussen de middag een boterham thuis bij moeder de vrouw kon zomaar. Hollands Glorie. Uit vervlogen tijden inmiddels, omdat eind 2013 de werf is gesloten. De zwerftocht voert door het achterland terug naar Nijmegen. Afsluiting in stijl op cafe aan de Fransenstraat in de stad van Karel de Groot. Deze tocht vraagt om een tweede rondgang, maar dan op de fiets. En met iets beter weer.

31 december 2014:

Oudjaarsdag in België. De weg erheen heeft een louterende werking. Geen radio, geen idioterie in supermarkt en met vuurwerk. Slechts zingende banden over eindeloos asfalt. Terugkijken op weer een jaar. Afsluiten door te gaan fotozwerven, maar nu met een doel. Het is mijn traditie inmiddels. Een bijna verlaten Vlaams dorpje. Nog maar enkele oorspronkelijke bewoners. Gewapend met een bos rode rozen en Tripel gerstenat. Het weerzien aan de voordeur is mooi. Gesprekken aan de keukentafel bijzonder als altijd. Verhalen van weleer. Ik zou willen blijven tot de gespreksstof is verbruikt. Het allemaal opschrijven. Niet dus. Dit zijn momenten om te koesteren. Verhalen met slechts de vertelster en de toehoorder als publiek. Daarmee is de kring rond. Terug via de Hedwige-polder. De maan is alles aan licht. Het is er eindig stil. Logisch, gezien de beslissing hogerhand. Maar ook volstrekt onzinnig, een oude polder terug geven aan het getij van de Schelde. Compensatie voor ongebreidelde industrialisatie. Ook dit werkt louterend. De weg naar huis gaat via het Vlaams land. Vanzelfsprekend. Lege wegen en verlatenheid is al wat passeert. Overpeinzen van het komende jaar. Een soort zaaien voor de opkomende oogst, in plan en voornemen. Tweeduizendvijftien is een feit.